ตอนที่11สายฝน
ความเดิมตอนที่แล้ว: "คุณมิคุครับ!! ผมชอบคุณช่วยคบเป็นแฟนกับผมด้วยครับ"
ทำไมต้องเป็นตอนนี้อิดอัดเป็นบ้าอยากรีบหนีไปให้ไกล ตั้งแต่ตอนนี้เลย ไม่คิดว่าไอเจ้าโซระจะมาสารภาพรักกับคุณมิคุแบบนี้ เอาเถอะไอเจ้านั้นก็หล่อแถมนิสัยดี คุณมิคุก็น่าจะตอบตกลงหละ จนกว่าทั้งสองจะจบเรื่องค่อยออกไปก็ได้ จากนั้นโยโซระก็ได้ยินมิคุพูดว่า
"ขอบคุณนะค่ะ ที่มาสารภาพรักกับฉัน แต่ ฉันคงต้องปฏิเสธ เพราะว่าฉันมีคนที่ฉันชอบและอยากอยู่ไกล้ๆอยู่แล้วค่ะ เพราะงั้นฉันต้องขอโทษจริงๆ"
"งั้นเหรอครับ ผู้ชายคนนั้นคงเป็นโยโซระสินะครับ เพราะว่าช่วงนี้คุณกับโยโซระอยู่ด้วยกันบ่อย ไม่ว่าจะตอนกลับบ้านหรือตอนพักก็ตามคุณก็อยู่ไกล้ๆไอเจ้านั่นตลอด ผมจะไม่ยอมแพ้เหรอนะครับ ผมจะทำให้คุณสนใจผมให้ได้"
จากนั้นโซระก็หันหลังแล้วเดินออกไป จากนั้น มิคุก็เดินผ่านตู้แล้วพูดว่า "ฉันไม่มีทางสนใจคนแบบนั้นเหรอนะ"
มิคุก็เดินลงบันได ออกไปได้แล้วสินะ ในที่สุดก็จบสักที โยโซระก็เดินไปหยิบกระเป๋าตังของตนที่ห้อง แต่พอเดินเข้าไปในห้องก็พบกับคุณยูกะมี่ยืนอยู่ ยูกะทักโยโซระ
"โยโซระมาทำอะไรที่นี้"
"คือว่าผมลืมของนะครับ"
โยโซระก็เดินไปที่โต็ะแล้วล้วงใต้โต็ะหยิบกระเป่าตังแล้วเก็บใส่กระเป่าตังของตน แล้วก็เดินออกจากห้องไป โยโซระเดินออกอาคารพร้อมกับคิดว่า คำพูดสุดท้ายของมิคุที่พูดต้อนผ่านตู้ในตอนนั้นพูดถึงใคร
ที่คุณมิคุนั้นพูดถึงใครกันนะ ก็น่าจะเป็นเรานั้นหละ เพราะประโยคสุดท้ายที่คุยกับโซระ ก็ไม่ได้ตอบโซระไปว่าเป็นเรา หลังจากนั้นก็มาพูดว่าเขาไม่ได้สนใจคนแบบนั้น แล้วคนแบบไหนละที่สนใจนะ คิดไม่ออกเลย
โยโซระที่มั่วแต่คิดอยู่ทำให้ไม่ได้มองทางนั้น ก็มีคนมาสะกิดทำให้โยโซระตกใจแล้วหันไปหาก็พบกันมิคุด้วยใบหน้าที่สงสัย
นี้มันอะไรกันคุณมิคุยังไม่กลับบ้านหรอกเหรอ
"ตกใจอะไรของนายนะ โยโซระ!! ว่าแต่นายยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ เห็นเดินออกจากห้องไปแล้วแท้ๆ"
"ที่จริงก็จะกลับแล้วนะครับ แต่ผมลืมของนิดหน่อยเลยกลับไปเอา"
"ว่าแต่นายคิดอะไรอยู่เมื่อกี้นี้ หรือว่าจะคิดว่าวันนี้จะไม่ได้เดินกลับบ้านกับฉันแล้วคิดเสียใจอยู่นะ"
"ก็มีความเป็นไปได้นะครับ แต่ผิดนะครับ งั้นกลับบ้านดีกว่าครับ"
"โอเคเลย"
หลังจากนั้นพวกเข้าก็เดินกลับบ้านด้วยเหมือนวันเดิมๆอย่างมีความสุข ทำให้โยโซระลืมเรื่องที่เกิดไปสนิท
วันเวลาก็ผ่านไป เรื่องราวชีวิตการอยู่โรงเรียนเป็นปกติจนกระทั้ง หลังเลิกเรียน มีฝนตก ทำให้พวกโซระออกจากอาคารไม่ได้แต่ยังโชคดีที่มินาเสะและยูกะมีร่มกันฝนอยู่ ทั้งสองจึงเสนอให้โซระไปกับพวกเขา
โซระที่หันไปมองข้างๆ ก็เห็นมิคุยืนอยู่จึงเข้าไปถามมิคุว่า
"คุณมิคุครับถ้าคุณไม่ว่าอะไรจะมากลับบ้านพร้อมพวกเราก็ได้นะครับพอดีพวกผมมีร่มสองคัน คุณสนใจไหมครับ"
"ขอบคุณสำหรับน้ำใจค่ะ ไม่เป็นไรเดียวฉันจะรอฝนหยุดแล้วค่อยไปก็ได้ค่ะ"
"แน่ใจนะครับ ฝนอาจจะตกตลอดเลยก็ได้นะครับ"
"แน่ใจค่ะ"
โซระมินาเสะและยูกะก็กางร่มออกไปแล้วมุ่งหน้ากลับบ้าน หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนเดินมาข้างๆมิคุแล้วถามมิคุว่า
"คุณมิคุลืมร่มเหรอครับ คงรำบากแย่เลยถ้างั้นใช้ร่มฝนไปก่อนเลยก็ได้นะครับ เดียวผมค่อยไป"
มิคุหันไปมองคนที่พูดพบว่าเห็นโยโซระ ทำให้เขาดีใจมาก
"ถ้าให้ฉันใช้ร่มนายแล้วไปคนเดียวฉันไม่เอา แต่ถ้าหากเราหารร่มกันคนละครึ่งละก็ฉันเต็มใจที่จะไปเลยนะ"
พร้อมด้วยรอยยิ้มสุดแสนมีความสุข
"มันจะดีเหรอครับ เดียวคุณก็เปียกหรอก"
"เอาน่าไปด้วยกัน"
โยโซระกางร่มแล้วถือเอาไว้มิคุก็เอามาในร่มแล้วเดินออกไปด้วยกัน จากนั้นทั้งสองก็เดินกลับได้สักพัก
จนถึงสวนสาธารณะที่พวกเขาเดินผ่านประจำ มิคุก็สังเกตุเห็รไหล่ข้างขวาของโยโซระเริ่มเปียกฝน ทำให้เข้ารู้ว่าตลอดทางที่เดินมา โยโซระค่อยระวังไม่ให้ตัวเขาเปียกฝนทำให้บริเวณข้างขวาของเขาเปียก
โยโซระนายยังใส่ใจคนอื่นมากกว่าตัวเองเหมือนเดิมสินะ นี้ยิ่งทำให้ฉัน รักนายมากขึ้นไปอีก ชอบนายมากขึ้นไปอีก
จนถึงบ้านของมิคุ
"แล้วเจอกันนะครับ"
"แล้วเจอกัน กลับบ้านดีละ" จนสุดท้ายเราก็ไม่เปียกเลยมีแต่เขาที่เปียก ครั้งหน้าฉันตอบแทนนะโยโซระ
มิคุเดินเข้าบ้านอย่างมีความสุข
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น