ตอนที่ 7 อดีตที่ไม่อาจลืม
ความเดิมตอนที่แล้ว:เมื่อโยโซระได้ยื้นมือเข้าไปเซตบอลมิคุที่วิ่งเข้าสนามหลังเสิร์ฟ เห็นลูกเซตนั้นก็คิดว่า ยังเหมือนเดิมสินะลูกเซตที่ฉันชอบ ที่เห็นเมื่อครั้งนั้น ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน สวยงาม ใจเย็นและสมบรูณ์แบบ มอบตัวเลือกให้กับคนตบได้หลายทิศทาง ในช่วงม.ต้นที่ฉันได้เห็นก็ตกหลุมรักไปแล้ว ทั้งนายและลูกเซตนั้น
ในช่วงม.ต้น ฉันกับโยโซระเป็นแค่คนที่อยู่ห้องเรียนเดียวกัน เขาเป็นพวกที่ไม่ค่อยคุยกับใคร เราไม่ค่อยได้คุยกันเลย เลยไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ จนถึงคาบพละคุณครูก็ให้จับทีมเล่นวอลเลย์บอลกัน ฉันกับโยโซระได้อยู่กับคนละทีมกัน ฉันเห็นโยโซระคุยกับโซระอย่างสนิทสนม ฉันตกใจมากที่เห็นโยโซระมีเพื่อนกับเขาด้วยทั้งที่เขาไม่ค่อยได้คุยกับใคร ฉันดีใจมากที่เขามีเพื่อน แล้วตำแหน่งที่โยโซระได้เล่นคือเซตเตอร์ นั้นเป็นตำแหน่งที่ให้คนที่ใจเย็นที่สุดเล่นเลยนะ และต้องมีความสามารถทุกด้านเลยนะ ให้คนแบบนั้นเล่นจะดีเหรอหลังจากนั้นโซระก็ได้หัวเราะออกมา
"555!โยโซระนายได้ตำแหน่งที่นายถนัดที่สุด การเล่นครั้งนี้คงสุดยอดแน่ๆเลย"
"นายพูดบ้าอะไรของนาย ฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้นซะหน่อย"
"แต่วันนี้ฉันขอลูกเซตแบบเดิมนะ"
"ได้ ถ้านายขอฉันก็จะจัดให้ แต่ต้องทำคะแนนให้ได้ละ"
"จัดไป!
นี้พวกเราคุยอะไรกันนะเอาละมาเริ่มเล่นกันเถอะ ทีมของมิคุได้เสิร์ฟก่อน คนในทีมของมิคุก็ได้เสิร์ฟลูกวอลเลย์ออกไป ทีมของโยโซระก็รับลูกบอลได้อย่างสวยงาม ลูกบอกก็ค่อยๆลอยไปตกลงตรงที่โยโซระยืนอยู่ โยโซระไก็เซตลูกบอลไปที่ โซระที่รอเตรียมตบอยู่ ลูกได้ลอยไปที่ด้านหน้าของโซระ ลูกบอลค่อยๆลอย ไปหาโซระ เป็นลูกที่สูงและช้า ทำให้คนตบบอลใจเย็นไม่รีบร้อน โซระก็ตบลูกบอลลงไปที่สนาม อย่างรุนแรง
นี้มันอะไรกัน! ทำไมถึงน่าดึงดูดขนาดนี้ สวยงาม และ เรียบง่าย นี้มันสมบรูณ์แบบเลย
มิคุที่ไม่ได้ตั้งตัวเพราะมัวแต่คิดอยู่ ลูกบอลที่ถูกตบลงมาอย่างรุ่นแรงก็พุ่งเข้ามาความรุนแรง พุ่งโดนไหล่
จนเกิดเสียงดัง ทำให้เธอล้มลงไป โยโซระที่เห็นมิคุล้มลงไปก็ลอดใต้ตะข่ายไปดูแล้วถามมิคุว่า
"เธอเป็นอะไรไหม"
"ฉันไม่เป็นอะไร ว่าแต่เธอสุดยอดไปนะการเซตเมื่อกี้นะ"
"มันไม่ได้สุดยอดขนาดนั้นหรอกนะ"
"ถ้าคุณไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ"
โยโซระได้ยื้นมือออกไปเพื่อที่จะช่วยดึงมิคุขึ้น มิคุที่เห็นอย่างนั้นก็จับมือโยโซระแล้วลุกขึ้น
"มาเล่นกันต่อเถอะโยโซระ"
"ครับ"
โยโซระก็ได้กลับไปที่ทีมของต้น
"โซระผมขอเปลี่ยนตำแหน่ง เป็นตัวรับแทนนะ"
"อะไรนะ! ฉันได้ตบลูกเซตของนายลูกเดียวเองนะ โอเคถ้าบอกแบบนนั้น"
โซระก็ขอให้เพื่อนในทีมมาเป็นเซตเตอร์ จนจบคาบพละ
อะไรนะทั้งที่ฉันอยากเห็นลูกเซตของโยโซระมากกว่านี้แท้ๆ อย่าเห็นมากกว่านี้ พรุ่งนี้ไปถามดีกว่าว่าฝึกมาแบบไหน และแล้วก็หมดวันไป
เช้าต่อมา มิคุที่เห็นโยโซระนั้งอยู่คนเดียวก็เดินเข้าไปถามสิ่งที่ตนคิดเมื่อวาน
"นี้! เธอฝึกเซตแบบนั้นมาจากที่ไหนหรอ"
"ไม่ได้ฝึกหรอก ก็แค่ได้เล่นตำแหน่งเซตเตอร์แล้วไปถามโซระเอานะว่าต้องการลูกเซตแบบไหน"
"เอาจริงดิ"
"จริงสิ แต่ผมชอบตำแหน่งนี้นะ เพราะว่าการที่ได้ส่งลูกบอลให้กับคนที่ทำคะแนนได้ มันเหมือนกับเงาที่ช่วยทำให้แสงเปล่งประกายมากขึ้น"
"ผนนะอยากเป็นเงามากกว่าแสงนะ"
"งั้นหรอ"
มิคุก็ได้เดินออกไปนั้งที่ของเขาและเริ่มเข้าเรียน หลังจบคาบเรียนมิคุก็เดินเข้าไปคุยกัยโซระ
"โซระนายช่วยเป็นแสงให้กับโยโซระหน่อยได้ไม"
"ไม่ต้องห่วงฉันจะทำเรื่องนั้นอยู่แล้ว"
"งั้นก็โอเค"
เอาละถ้ามีเงาก็ต้องมีแสง เงางั้นหรอน่าสนใจนิ ฉันอย่าเห็นแล้วสิว่าเงานะจะไปได้ไกลขนาดไหน
สักจะน่าสนใจแล้วสิ
เวลาก็ผ่านไป โซระก็ยิ่งโดดเด่นส่วนโยโซระก็เริ่มไม่เป็นที่รู้จัก โยโซระนายนี้มันบ้าจริงๆ หัวใจที่ยอมรับความโดดเดี่ยวนั้นมันช่างเยือกเย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็ง ไม่ต้องห่วงฉันเป็นคนที่จะละลายทำแข็งในหัวใจนายเอง ฉันจะเป็นคนยืนข้างๆนายเอง จนกระทั้งจบการศึกษา นี้ก็จบม.ต้นแล้วฉันก็ยังละลายน้ำแข็งในหัวใจเขาไม่ได้
[ถ้าหากได้เรียนต่อที่เดียวกัน ฉันจะทำให้หันมารักฉันให้ได้ ฉันจะเป็นคนละลายน้ำแข็งนั้นเอง]
กลับมา ณ ปัจจุบัน ลูกบอลพุ่งลงมาที่มิคุยืนอยู่ดัวความแรง ฉันต้องรับลูกนี้ให้ได้เพื่อให้เขาคนได้เห็นว่าฉันเปลี่ยนไปแล้ว ลูกบอลก็ได้พุ่งเข้าที่แขนทั้งสองในท่ารับลูกวอลเลย์อย่างสวยงาม ลูกบอลลอยสูงขึ้น
อย่างช้าๆ โยโซระที่เห็นมิคุรับลูกบอลได้ก็ยิม แล้วพูดว่า
"เปลี่ยนไปแล้วสินะ ครั้งก่อนยังรับไม่ได้เลยแท้ๆ ครั้งนี้เธอตั้งใจจะทำอะไรอีกละ"
(รูปตัวอย่าง)
จบตอนที่7
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น